Τι γίνεται με ένα τρίχρονο παιδί που πονάει επίμονα η κοιλιά του για αρκετό διάστημα, από οικογένεια Ρομά αλβανικής καταγωγής, χωρίς χαρτιά και ΑΜΚΑ;
Θα υπομείνουν το κοινωνικά ερημωμένο παρόν τους εξαιτίας του απάνθρωπου και αντικοινωνικού νόμου που αποκλείει από κάθε ιατρική φροντίδα όσους ανθρώπους δεν έχουν προσωρινό ή μόνιμο ΑΜΚΑ καθώς κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των γιατρών και όλων των εργαζόμενων υγειονομικών στις δημόσιες δομές υγείας.

Το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης (ΚΙΑ) Θεσσαλονίκης, όταν έμαθε την περιπέτεια του παιδιού, αφοσιωμένο στη δέσμευσή του να είναι κοντά σε κάθε αποκλεισμένο δε μπορούσε να αδιαφορήσει. Και ποιος πιο αποκλεισμένος από ανθρώπους που ζουν αόρατοι από κράτος, θεσμούς και την ίδια την κοινωνία εκεί χαμηλά στον πάτο της πυραμίδας; 

Την οικογένεια επισκέφτηκε παιδίατρος του ΚΙΑ και έκρινε ότι έπρεπε να γίνει επέμβαση σε Παιδοχειρουργική κλινική κάποιου νοσοκομείου.
Μέλη του ΚΙΑ και των Stop war on migrants, που μας ενημέρωσαν για το πρόβλημα του παιδιού, συνόδευσαν την οικογένεια στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο και διεκδίκησαν αποφασιστικά το αυτονόητο -το καταστρατηγημένο αυτονόητο- να βρει τη φροντίδα και την περίθαλψη που αξίζει και δικαιούται οποιοσδήποτε άνθρωπος ζει σ’ αυτή τη χώρα μόνιμα ή περιστασιακά.

Έτσι πυροδοτήθηκε μία «ευτυχής κατάφαση» που συμπεριλαμβάνει τον διοικητή Νοσοκομείου που πείστηκε να κάνει την «υπέρβαση», δίνοντας εντολή να γίνει το χειρουργείο και να προσπεραστούν εμπόδια και γραφειοκρατικές αντιστάσεις, συνεπακόλουθα του νόμου και τους γιατρούς που ανέλαβαν το χειρουργείο μέσα στις γνωστές δύσκολες συνθήκες εργασίας, απόρροια της πολιτικά αποφασισμένης διάλυσης του συστήματος δημόσιας υγείας.
Μέλη και των δύο συλλογικοτήτων ήταν δίπλα στη μητέρα του παιδιού κατά τη διάρκεια της νοσηλείας και κοντά της μετά το εξιτήριο για να την βοηθήσουν σε ό,τι χρειάστηκε κατά την μετεγχειρητική πορεία του παιδιού.

Τέτοιες στιγμές, η γνωστή φράση που συντροφεύει το μυαλό μας και συνοδεύει τα κείμενά μας «Γι’ αυτούς η ζωή κοστίζει, για μας η ζωή αξίζει» δικαιώνεται και παίρνει το νόημα της στον μεγαλύτερο βαθμό.

Το ερώτημα όμως «Πώς επιβιώνουν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς στήριξη, χωρίς τρόπο να βρουν λύσεις;» εξακολουθεί να υπάρχει και να ζητάει απαντήσεις .

Υ.Γ. Το επόμενο βήμα είναι να βοηθηθεί η οικογένεια στο να μπορέσει να γράψει τα μεγαλύτερα παιδιά της στο σχολείο.

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης (ΚΙΑ) Θεσσαλονίκης - Ιούλιος 2024

Facebook: @kia.thessalonikis
Instagram: @kia_thessalonikis